XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Ala ta guziz ere, arrantza gizon-jolas txikitzat jo izan nuan beti, ta geienetan nere oporraldiak, eizarentzat izan oi-ziran; errian eiztari trebearen ospe pixkat eman zidaten, eta arrokeririk gabe esan nezake, oso oker etzegola eman zidana.
Banuan eper-txakurtxo eme bat
Etxerontz biurtzerakoan, txakurra aurreatzen zitzaidan, eta gurutze-bidean beti nere zai egon oi-zan; bazan antxe arri borobil eta zapal bat, alki apal baten antzekoa; arri oni nere baitan gordeta diotan maite-oroipena, edozein pertsonei añakoa ba-da; askori dietena baño aundikoa, inundikan ere.
Zabala ta zerbait zapaldua zan, eta eseritzen nintzanean, ipurdia
Txakurtxoa, nere aurrez-aurre atzeko anka bien gañean eseri oi-zan, eta burua apurtxo bat aldenduaz, bere bi begitxo gaztain-kolorezko bizi-biziaz, neri begira jartzen zitzaidan; ni mintzatzen nitzaion eta berak, obeto aditu nairik-edo, belarriak piskatxo bat jasotzen zituan; ixiltzen nintzanean, ibiltalditxo batzuek egiten zituan martin-saltokarien atzetik, edota gorpuzkera aldatzeagatik soil-sollik.
Andik alde-egiterakoan, beti zergatik ez nekiela, arriruntz begiak biurtu bear izaten nituan, agur egiteko-edo; egun batez, orratik, andik abiatu-ostean, tristurak eraginda noski, berriz bertara itzuli bear izan nuan, eta berriro bertan eseri.
Txakurra berriro nere aurrean jarri zan neri begira; orain konturatzen naiz bere begiratua, aitorleen begiratua zala, aztertzaillea ta otza.